Kultura w Polsce w świetle szlachty sarmackiej.

Miano Sarmacji wywodzi się od mitycznego ludu Sarmatów, mieszkający nad Wołgą trzy tysiące lat temu. Kronikarze stosowali to miano najczęściej przy opisie ziem należących kiedyś do naszego kraju. Rodowód sarmacki przypisywano więc ludom słowiańskim w tym także mieszkańcom Polski. Większość Sarmatów charakteryzowała zarówno waleczność oraz męstwo. Polscy szlachcice nader chętnie przyjmowali tę nazwę za swoje określenie. Na dodatek dzięki powyższemu rodowodowi jaśniepanowie tłumaczyli swoje liczne przywileje jakie posiadali. Traktowała zatem z wyższością pozostałe stany jako podlejszego sortu. Sarmata z Rzeczypospolitej odznaczał się następującymi cechami: bardzo zależało mu na zachowaniu jego przywilejów, był strażnikiem tradycji, cechą symptomatyczną, wszelako niekorzystną była wrogość wobec obcych. Do tego jaśniepan nie palił się do nauki, natomiast miłował się wielce w zbytku oraz przesadzie. Prężnie działał na przeróżnych sejmikach czy też zajazdach. Był bardzo nietolerancyjny, wyśmiewał wyznawców innych religii. Uważał, że Najwyższy obdarzył brać szlachecką niezwykłą miłością, zatem często chodził na msze święte. Uznawał się za obrońcę Kościoła i jego strażnika. Szlachcic Sarmata był wielkim tradycjonalistą, natomiast wszystkie transformacje ustrojowe uważał za szkodliwe. Bezprzykładną cechą pozytywną było, że był dobrym gospodarzem. Jaśniepan na zagrodzie traktował osobiste życie jako więź człowieka i natury. Zachowywał w ten sposób harmonię bytu. Przepadał za rozrywką, spędzał czas na biesiadach. Nie wyrażał zainteresowania losami innych gospodarstw, zajmował się wyłącznie własnym. Robił obszerne przemowy natomiast najbardziej cenił sobie bogactwo. Troszczył się tylko o własny interes. Uchodził za zwykłego wichrzyciela. Był pobożny na pokaz, niedokształcony wierzył w cuda czy też czary.